Pracownia projektowania wnętrz działająca w Polsce, ale też coraz częściej w innych krajach Europy. Nasza przygoda zaczęła się od Nagrody Architektonicznej Polityki… za pierwszy projekt, który powstał w pracowni (Stacja Kultura). Potem przyszedł czas na ciężką pracę, by nadążyć za falą zleceń oraz zbudować profesjonalnie funkcjonujące biuro. W swojej pracy skupiamy się na budowaniu unikalnych stylistyk, staramy się przesuwać granice estetyczne i funkcjonalne, wytyczać trendy. Dziś pracownia to blisko dziesięciu specjalistów – architektów wnętrz i architektów. Równolegle realizujemy obecnie około 30 projektów. 

Loftowy styl wg mnie to przestrzeń nawiązująca do źródła, czyli do pierwszych paryskich i nowojorskich pracowni artystycznych – do pierwszych pofabrycznych i industrialnych przestrzeni, w których powstawały lofty. Były one miejscem eksperymentu, twórczego fermentu i odwagi. Były miejscem fuzji nie tylko artystycznej bohemy, ale miejskich i artystycznych artefaktów. Wobec tego dobrze zaprojektowane wnętrze loftowe powinno być progresywne, daleko poza utartymi schematami. Obecnie pracujemy nad taką przestrzenią w centrum Warszawy – 500 m2, do którego każdy będzie mógł przyjść i zobaczyć, co mam na myśli.

Interesuje mnie zabawa stylistykami, gra z nimi, przełamywanie schematów, a nie „grzeczne” wpisywanie się w to, co się ogólnie podoba. Uważam, że wnętrze może być manifestem osobistego stylu, miejscem ekspresji, a nawet dziełem sztuki. Osobiście lubię silne kontrasty, niepowtarzalne designerskie meble, kolor czarny i eksperymenty z zestawianiem pozornie nie pasujących do siebie elementów.

W pełni się zgadzam, że to sztuka kontrastu. Kontrastu między zastanym surowym, chropowatym i przemysłowym, a tym, co miękkie, wyszukane i zaprojektowane do mieszkania i do życia. W dobrym loftowym wnętrzu surowa ściana stanowi więc tło dla ikony designu: fotela lub sofy. Mocny kolor dodatków może współgrać z stonowanymi elementami industrialnymi. Estetyka loftowa to zatem umiłowanie z jednej strony historii, a z drugiej strony pięknego designu. Ten styl ma w sobie bezkompromisowe umiłowanie piękna w różnych, pozornie ze sobą sprzecznych, formach, kształtach i kolorach.

Z przyjemnością taki podręcznik opracuję, jako zestaw dobrych praktyk. Czekam na propozycje z Państwa strony – wydajmy go wspólnie. Obecnie jednak jedynym podręcznikiem jest sztampowe powielanie banalnych i opatrzonych wzorców z Internetu. Każdy myśli, że „loft” oznacza lampę z rurek, cegłę na ścianie i stół stalowych prostych rurek. To tak jakby fastfood nazywać wykwintną restauracją. Jeśli coś ma być prawdziwie loftowe, to nie może mieć w sobie powtarzalnej sztampy. Artystyczny rodowód loftów – np. „Factory” Andy’ego Warhola zobowiązuje!

Po pierwsze: nie szukam żadnych inspiracji w „pinterestach”, gdy projektuję. Twórcze projektowanie to nie jest przeklejanie pomysłów z różnych cudzych projektów, ale złożony trudny proces wymagający poświęcenia.
Po drugie: inspiracji szukam w książkach np. w „Malarstwie amerykańskim XX wieku”, w biografiach znanych artystów, czy w historii architektury. 
Po trzecie: dość dużo podróżuję i zdarzało mi się prowadzić artystyczne życie we Francji, Belgii czy Szwecji. Takie wspomnienia bardzo procentują i nigdy nie wiadomo, kiedy zwykłe nic nie znaczące wspomnienie stanie się dla mnie ważną inspiracją. 
Po czwarte: do każdego projektu podchodzimy z zespołem projektowym od podstaw. Prowadzimy pogłębiony research, badamy potrzeby klientów, rynek itp. 
Po piąte: nie można zwalniać tempa. Ostatnio dostaliśmy nominację do A’Design Award, ale to już przeszłość: każdy sukces to przede wszystkim pretekst do rewizji podejścia projektowego i przyczynek do dalszego rozwoju.
Źródła inspiracji do projektów są wszędzie – należy tylko spojrzeć na rzeczywistość na własny sposób. 
Ulubieni twórcy to Basquiat, Quentin Tarantino, Robert Motherwell czy Franz Kline. 
 

Kamieni milowych było kilka. Z pewnością pierwszym była Stacja Kultura – rewitalizacja starego dworca kolejowego na cele kulturalne. Ten projekt pokazał mi, że jak się bardzo chce, to można. Otrzymane nagrody, począwszy od tych z Polski po USA, nadały pracowni rozgłosu i impetu, który procentuje do dzisiaj.
Drugim kamieniem milowym był Seafood Station w Sopocie: to było mocne wejście pracowni na rynek restauracji, które są ważne dla pracowni, bo pozwalają na ciekawe eksperymenty stylistyczne, dają dużą możliwość ekspresji. Co ciekawe, za kilka miesięcy kończymy drugi Seafood w sercu Warszawy. Będzie to dwupiętrowa i mocna stylistycznie przestrzeń.
Trzecim kamieniem milowym jest ostatnio zrealizowana Kuźnia oraz całościowy projekt rewitalizacji wnętrz fabryki pomp w Lesznie. To ważny projekt, bo otworzył wiele drzwi i dał nam możliwość rozmawiania o stylu na innym, nowym i ciekawym poziomie.
 

Pod kątem współpracy z Inwestorem przestrzeń publiczna jest łatwiejsza, ale nie pod kątem stylistyki, tylko aspektów psychologicznych - relacyjnych. W przestrzeni publicznej szczęśliwie nie ma wielu – potencjalnie destrukcyjnych – osobistych emocji, kaprysów i zmieniania zdania w wyniku tarć m.in. między małżonkami. Wnętrza publiczne – z racji ich charakteru – są łatwiejsze w realizacji i często są z góry czytelne role. Wnętrza prywatne to każdorazowa praca z osobistym podejściem inwestorów, z nastrojami i emocjami. Czasem jest to atut, a czasem nie.

Oczywiście. Style same w sobie są zbiorem mniej lub bardziej trafionych przekonań. Najbardziej powszechnym i obecnym w Polsce mitem, który „psuje” wnętrza jest mit, że można zrobić piękne wnętrze z byle jakich i tanich materiałów. Drugim mitem jest przekonanie, że można zrobić dobre wnętrze na zasadzie „kopiuj – wklej” materiałów z Internetu. Odnośnie samych loftów mitem jest pewnie przekonanie, że musi to być przestrzeń o wąskiej gamie kolorystycznej. Nic bardziej mylnego!

Indywidualiści, nonkonformiści oraz osoby odważne. Także artyści oraz osoby obeznane w stylistykach, rozumiejące, że nic nie eksponuje pięknego mebla tak, jak surowa betonowa posadzka. Inwestor, który decyduje się na taką przestrzeń oczekuje od architekta mocnego w wyrazie wnętrza, odważnych rozwiązań i nietuzinkowego designu.

Bardzo różni – skłonność do ryzyka jest cechą mocno indywidualną, osobistą. Jedno jest pewne – inwestorzy coraz bardziej kojarzą pracownię z wyrazistymi indywidualnym stylem oraz stylem loftowym, więc coraz częściej są to osoby, które wiedzą czego szukają. A takich ludzi nie trzeba szczególnie namawiać do progresywnych stylistyk. 

Obecnie przeszliśmy z realizacji opartej o nadzór autorski na realizacje oparte o zastępstwo inwestorskie. Celem jest pełna kontrola budowy i dyscyplina realizacyjna. Współpraca z inwestorem może być efektywna tylko wtedy, gdy jego działania są częścią procesu i inwestor funkcjonuje w ustalonych profesjonalnych ramach. W innym wypadku pojawia się chaos i dezorganizacja budowy. W mniejszym stopniu dotyczy to wnętrz publicznych, a w większym prywatnych, gdzie czynnik osobistych emocji jest większy. Sukcesem realizacji jest świetny plan realizacyjny (u nas to instrukcja, która ma ok. 40 stron) oraz dyscyplina.

Myślę, że tak. Mamy w sobie bardzo mocno zakorzeniony funkcjonalizm, modernizm oraz kolorystykę krajów morza bałtyckiego. Mało jesteśmy skłonni do szaleństwa, raczej preferujemy powściągliwe gamy kolorystyczne. Przekonujemy się powoli do dobrej jakości i droższych mebli. Z drugiej strony bardzo mocno naśladujemy w naszym kraju ogólnie znane trendy (obecnie jest to BOHO i styl loftowy). 
 

Jeśli to glamour, wysoki połysk i wnętrza ociekające złotem to nie podejmujemy się projektu, ale jeśli inne stylistyki, to raczej tak. W rozpoczęciu współpracy decyduje to, czy dysponujemy wolnymi terminami (o to ostatnio nie jest łatwo) oraz czy „odbieramy na tych samych falach” z inwestorem. Zazwyczaj unikalne potrzeby inwestora stanowią świetny punkt wyjścia i inspirację.

Na początku drogi twórczej młodzi projektanci powinni pójść na praktyki do dobrego biura projektowego. Ważne, by nie zapominali, że są przede wszystkim wizjonerami. Start w międzynarodowych konkursach jest tu niezbędny, by rozwinąć skrzydła. Powinni bardzo ciężko pracować, być zdyscyplinowani oraz uważni. Wystrzegałbym się wszelkich „dróg na skróty” np. praca dwa dni w tygodniu, kopiowania projektów z Instagrama, szybkiego procesu koncepcyjnego. Należy wymagać przede wszystkim od siebie i rozumieć, że sukces to suma porażek. Powinni pójść na trening z negocjacji oraz współpracy z klientem i przeczytać kilka biografii znanych architektów, by poznać ścieżki przejścia.