Zabieramy Was w piękny świat harmonii. Marta Jemioł opowiada nam o swoim zrównoważonym podejściu do projektowania, w którym panuje pewnego rodzaju cisza, a dzięki użyciu często prostych form i dobrych jakościowo materiałów powstaje ponadczasowy efekt. Jesteście gotowi?

…czyli, architektka wnętrz prywatnych, usługowych i od niedawna okrętowych. Mieszkam w Gdańsku ze swoim partnerem, notabene również architektem ikotem Zygmuntem, którego często można dostrzec w tle moich insta stories - ma kocur parcie na szkło!

Swoją przygodę z architekturą zaczęłam już jako dziecko, naśladując mojego ojca, który dniami i nocami opracowywał projekty wnętrz okrętowych dla gdańskiej Stoczni. Po latach ukończyłam kierunkowe studia architektoniczne na Politechnice Gdańskiej i od tego czasu aktywnie zajmuję się projektowaniem. Co więcej, dziś historia zatacza się kołem, bo prócz wnętrz „lądowych”, u schyłku kariery mojego ojca podjęłam z nim wspólny temat - projekt wnętrz dużej jednostki pasażerskiej na wody Bałtyku.

Jak Pani słusznie zauważyła - jest to wspólny pierwiastek, który łączy moje projekty. Mam jednak wrażenie, że dziś hasło JAPANDI zaczyna znaczyć tyle, co skandynawski - czyli trochę wszystko, a trochę nic. Zdaje się, że stylem japandi określamy powoli wszystko to, co przytulne, ale nie przesłodzone, jak to jest w przypadku stylu skandynawskiego. W Japandi królować mają naturalne, szlachetne materiały i jasna kolorystyka, która na dobre zagościła w polskich domach. Równoległy trend na intensywne kolory, który możemy zaobserwować we wnętrzach południowej Europy (np. Włochy) czy w scenografii nowych polskich filmów i seriali - nie przyjął się aż tak dobrze jak stonowany japandi. 

Japandi łączę bezpośrednio z harmonią i wizualną ciszą we wnętrzu, o ile można tak powiedzieć :) Jestem synestetką, dlatego często posługuję się zamiennie doznaniami zmysłów - ciche wnętrze, które odbieramy wzrokiem, nie słuchem! 

W tym pierwiastku Japonii (Japandi - japan+scandi), który został dodany jako „przedrostek” do stylu skandynawskiego, staram się doszukać czegoś więcej. Tej wyżej wspomnianej ciszy. Ciszy wynikającej z harmonii pomiędzy poszczególnymi elementami. Równowagi w przestrzeni. Inspirują mnie zasady tradycyjnego malarstwa japońskiego, w którym w odróżnieniu od sztuki zachodu, nie ma lęku przed bielą. Puste tło nie stanowi braku - jest oddechem, przestrzenią dla swobodnego wędrowania myśli. Ta zasada towarzyszy mi przy projektowaniu, kiedy czasem należy odpuścić, by nie tworzyć przeprojektowanej przestrzeni. Bywa, że mniej znaczy więcej, w tym znaczeniu, że jeden element potrzebuje oddechu, by zostać docenionym. Zbyt dużo bodźców rozprasza naszą uwagę, nie pozwala osiągnąć pełni spokoju. Zgodnie z tą ideą staram się tworzyć przestrzenie, które nie krzyczą, lecz subtelnie zapraszają do swobodnego spędzania w nich czasu. Bynajmniej nie znaczy to, że boję się koloru czy odważnych form! Proszę spojrzeć na moje wnętrza domu w Poznaniu.

W swojej pracy od zawsze wychodziłam z założenia, że wnętrze odzwierciedla swoich mieszkańców. Przecież najtrudniejszym zadaniem dla każdego projektanta jest zacząć od pustej kartki. To właśnie klienci ze swoimi wymaganiami i marzeniami są najczęściej punktem wyjściowym do powstania dobrego wnętrza, a najlepszymi rozwiązaniami są te wynikające ze współpracy poprzedzonej rozmowami i chęcią wzajemnego poznania.

W kontekście projektów usługowych i morskich nie mogę się jeszcze pochwalić, kim są moi Inwestorzy, natomiast mieszkania i wnętrza domów, które projektuję należą najczęściej do młodych, z przełomu tzw. generacji Y i Z. Wiem, że wielu projektantów nie widzi w nich jeszcze swojej grupy docelowej, ale tak - to już czas! Co więcej - myślę, że są to bardzo kreatywni i zdolni ludzie, otwarci na nowe pomysły, z którymi współpraca to prawdziwa burza mózgów. Jedna z klientek wyręczyła mnie kiedyś nawet w tworzeniu koncepcji stylistycznej, bo przygotowała tak szczegółowy breef i koncept stylistyczny jeszcze przed pierwszym spotkaniem, a ostatnio inni opracowali szczegółowy projekt techniczny barku kawowego dla stolarza. Tzw. projektowanie partycypacyjne daje Klientowi poczucie sprawczości w tworzeniu swojego domu, a dla mnie jest dodatkową inspiracją i elementem personalizującym konkretny projekt. 

A ponad wszystko jeszcze cudny aspekt pracy z ludźmi – i ta absolutnie szczera wdzięczność, kiedy swoją pracą pomogę im wykreować ich wymarzone miejsce do życia. Proszę mi wierzyć, jest to uczucie nie do opisania. Za to kocham mój zawód!

Hmm… Kuchnia to tak naprawdę zawsze podobny schemat. Owszem - stanowi serce domu, spędzamy w niej dużo czasu. Jednak pod różnorodnymi frontami i zabudowami (chowanymi, otwartymi, wysokimi czy niskimi) zawsze chowają się mniej więcej te same funkcje – sprzęty AGD, trochę przechowywania, śmietniki. W co ciekawszej znajdzie się ukryta płyta do woka lub otwarcie w blacie do bezpośredniego zsypywania śmieci. Jednak żadna kuchnia idealna nie może funkcjonować bez odpowiedniej przestrzeni współistniejącej jaką jest jadalnia. To jej lubię poświęcić więcej czasu w trakcie projektowania. W jej wykreowaniu nie pomagają współczesne projekty deweloperskie, które usilnie zmniejszają wszystkie przestrzenie - wydaje mi się, że kuchnie i jadalnie są najbardziej „uszczuplane”. W końcu klientowi zależy na danej liczbie pokoi, może łazienek. Rozkład kuchnia i jadalni bywają pomijany w rozpatrywaniu potencjalnych lokali do zakupu. Ilość blatu roboczego w takich mieszkaniach coraz częściej równa się zeru, a miejsca na stół z prawdziwego zdarzenia po prostu brak. Powiedziałabym „plaga aneksów kuchennych”. A mi się marzy, by w każdym domu swoje miejsce miał duży stół, a przestrzeń wokół niego pozwalała wygodnie zasiąść i poruszać się wokół niego. To chyba kolejny z tych wpływów japońskich, które cenię - meblowanie urządzeń na ich środku z pozostawieniem przestrzeni wokół, a nie jak w krajach Zachodnich, dosuwanie mebli do ścian. 

Fiolet… to bardzo trudny kolor. Silnie przeniknął z mody inspirującej się ponownie od jakiegoś czasu latami 90. do wnętrz. Niektórzy mówią, że fioletem otaczają się wariaci, ale to tylko spekulacje :). Jedno jest pewne - nieumiejętne posługiwanie się fioletem grozi powstaniem wnętrza o depresyjnej aurze. Nie umiem tego logicznie wytłumaczyć, ale tak po prostu się dzieję. 

O tyle o ile we wnętrzu usługowym mogłabym się pokusić na szersze użycie tego koloru, o tyle nie odważyłabym się na to we wnętrzu prywatnym. Myślę, że jedynym mieszkaniem, któremu „do twarzy” w fiolecie jest mieszkanie Moniki Geller w serialu Friends :)

Już przed pierwszym spotkaniem zazwyczaj z Klientami wymieniam już kilka e-maili. Rzuty mieszkania, lokalizacja, zakres projektowy. Na pierwszym spotkaniu rozmawiamy o marzeniach i wymaganiach Klientów związanych z ich nowym lokum lub lokalem. Omawiamy poszczególne elementy wyposażenia kolejnych pomieszczeń. Nie należy się bać! Mam swoją ściągę, która zmniejsza ryzyko, że o czymś zapomnimy. Dużo z moich pytań często Klientów zaskakuje - dlatego często pierwsza rozmowa pozostaje otwarta, a Klienci dorzucają jeszcze nowe elementy po powrocie do domu i spokojnym namyśle. 

Pierwsza rozmowa jest dla mnie punktem wyjścia, kiedy między architektem a Inwestorem „klika” lub nie, tworzy się nić porozumienia, lub wręcz przeciwnie. Obecnie rynek architektoniczny jest szeroki i barwny i wierzę, że każdy znajdzie w nim dla siebie swój kąt - swojego idealnego projektanta. Dobra chemia zawsze wpływa pozytywnie na finalny efekt!